Στις 17 Σεπτεμβρίου 2018 έφυγε από την πρόσκαιρη ζωή ο Θανάσης Μπαλφούσιας, ένας παιδικός προσωπικός μου φίλος, ένας αγαπητός άνθρωπος στην κοινή γενέτειρά μας, την Κλειτορία του Δήμου Καλαβρύτων.Γεννήθηκε λίγο πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από τον Σπύρο και τη
Γιώτα Μπαλαφούσια, οι οποίοι τον ανέθρεψαν με στοργή και σύνεση και
του κληροδότησαν την πραότητα και την έμπρακτη αγάπη για τους ανθρώπους.Είχε ανάστημα επιβλητικό κι ένα βλέμμα αφοπλιστικό που
ακτινοβολούσε την κρυστάλλινη συνείδησή του και την καθάρια του ψυχή.
Προσηνής και ευχάριστος στις συναναστροφές του, επιμελής και φιλομαθής
από τα πρώτα του βήματα σπούδασε με τη θέλησή του και τις ευχές των
γονέων του και έγινε διδάσκαλος. Αφού εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις του
προς την πατρίδα, διορίστηκε στα κακοτράχαλα βουνά της Αχαΐας στα
χωριά που μόλις έβγαιναν από την παραφροσύνη της αδερφοσφαγής. Ήταν τα
πέτρινα χρόνια που οι στερήσεις και η ανέχεια μάστιζαν τις πολυπληθείς
αγροτικές οικογένειες και η παιδεία ήταν η μόνη διέξοδος από την
απόλυτη φτώχεια. Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο ο Θανάσης αναδείχτηκε ο
σεβαστός, φιλικός και συνεπής δάσκαλος, ο δάσκαλος τον οποίο με
ευγνωμοσύνη θυμούνται μέχρι σήμερα οι μαθητές του.Με την εκλεκτή σύζυγό του Φιλόλογο Έλσα Γαλανίδου,
μοιράστηκαν τις χαρές και τις λύπες του βίου τους για μισό περίπου
αιώνα. Η Έλσα, προικισμένη με τα ιδιαίτερα χαρίσματα της ποντιακής της
καταγωγής, μαζί με το Θανάση αγάπησε αλλά και αγαπήθηκε από όλους
τους φίλους και ιδιαίτερα από τους κατοίκους της Κλειτορίας, την οποία
έκανε δεύτερη πατρίδα της, συμμετέχοντας σε όλες τις τοπικές
πολιτιστικές δραστηριότητες.Ο Θανάσης ήταν άρρηκτα δεμένος με την πατρογονική του γη και
με τους ανθρώπους της από τα δύσκολα χρόνια του πολέμου και της
κατοχής. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, παρόλο που υπηρετούσε
μακριά, δεν υπήρξε ούτε ένας χρόνος που να μην βρεθεί στην Κλειτορία
για να χαρεί το θαυμάσιο φυσικό της περιβάλλον και τη φιλία των
συντοπιτών του.Εκείνο που χαράχτηκε βαθειά μέσα του και το επαναλάμβανε με
υπερηφάνεια ήταν η θητεία του στον στρατό με την ιδιότητα του εφέδρου
αξιωματικού στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και στα Βόρεια σύνορα
της Πατρίδας μας. Οι αναμνήσεις του ήταν ανεξίτηλες και ο ίδιος ποτέ
δεν κουραζόταν να τις διηγείται.Η ξεχωριστή φιλία μας με τον Θανάση άρχισε από τότε που εγώ
ήμουν μικρότερός του και έγινε ακόμη πιο έντονη τον καυτό Ιούλιο και
Αύγουστο του 1974, όταν ως νεαρός υπολοχαγός βρέθηκα στην πρώτη γραμμή
του πυρός στην Κύπρο και για ένα διάστημα κανείς δεν γνώριζε τί είχα
απογίνει. Όπως αργότερα μου εξηγούσε η Έλσα, η οποία δεν με γνώριζε
εκείνη την εποχή, ο Θανάσης ανησυχούσε για τον νεώτερο παιδικό του
φίλο, είχε την έγνοια μου και περίμενε με αγωνία να μάθεις κάποιο νέο
από τη σύγχυση που ακολούθησε την Τουρκική εισβολή.Ο Θανάσης τώρα αναπαύεται στη γη των προγόνων μας, όπως
ήταν και η επιθυμία του. Εμείς μνημονεύουμε ένα στοργικό διδάσκαλο,
ένα αφοσιωμένο σύζυγο, έναν έντιμο πολίτη, ένα χρήσιμο άνθρωπο, ένα
καθάριο πατριώτη σαν τα γάργαρα νερά της ιδιαίτερης πατρίδας του της
Κλειτορίας.Αιωνία του η μνήμη!
Δημήτρης ΚούκουραςΑνώτατος Αξιωματικός ε.α
