Συγκίνηση και υπέροχες αναμνήσεις χθες στο νέο Δημαρχείο της Πάτρας, όπου η δημοτική αρχή υποδέχθηκε όσους και όσες έζησαν το παλαιό Αρσάκειο ως μαθήτριες και μαθητές, εκπαιδευτικοί και εργαζόμενοι. Εκατοντάδες άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και εντυπωσιάστηκαν από την υποδειγματική ανάπλαση και τον σεβασμό στο ιστορικό κτίριο.
Η χθεσινή μέρα στο Αρσάκειο, δεν είχε… απουσιολόγιο! Η βαριά σιδερένια θύρα στον προαύλιο χώρο έμοιαζε με μια αδιόρατη καταπακτή του χρόνου, που «κατάπινε» τους πολύβουους ρυθμούς της καθημερινότητας και οδηγούσε με ασφάλεια τους επισκέπτες στο ξέφωτο των πιο αθώων και ανέμελων μαθητικών χρόνων τους.
Το «κουδούνι» των αναμνήσεων «δόνησε» ξανά χθες το πρωί το ιστορικό κτίριο και ο ήχος του «κέντησε» τα αφτιά και τις ψυχές των παλαιών μαθητριών του. Εμοιαζε σαν σάλπισμα τρυφερών αναμνήσεων. Σαν ένα αντίβαρο στη μηχανική εποχή μας, σαν μία βακτηρία που κρατάει όρθια και στερεή τη συλλογική μνήμη και την ιστορία της πόλης!
Η πρόσκληση του Δήμου Πατρέων για ξενάγηση στο ανακαινισμένο Αρσάκειο, που στεγάζει πλέον το νέο Δημαρχείο της πόλης, αποδείχθηκε η θρυαλλίδα για την επανένωση των μαθητικών συντροφιών και την αναμόχλευση των σκονισμένων από τη λήθη, βιβλίων, τετραδίων και λευκωμάτων.
Οι χθεσινές μαθήτριες, περασμένων εποχών, θυμήθηκαν τις δεκαετίες του ’50 του ’60, του ’70. Αλλες συγκινήθηκαν, άλλες βούρκωσαν, καθώς πνίγονταν στις αγκαλιές των παλαιών συμμαθητριών τους. Η πατίνα του χρόνου έχει φωτοβολήσει με τη γλυκιά νοσταλγία τις αναμνήσεις και έχει στέψει με το φωτοστέφανο της νιότης, τα απονήρευτα εκείνα χρόνια της αθωότητας.
Οι επισκέπτριες ρουφούσαν λαίμαργα το νέκταρ του πανδαμάτορα χρόνου «τρυπώνοντας» σε κάθε γωνιά του κτιρίου: Στο παλαιό κυλικείο, στις σχολικές τάξεις, στις απροσπέλαστες τότε αίθουσες των καθηγητών, στο γυμναστήριο, στην ταράτσα, στους εξώστες. Κάθε σπιθαμή αυτού του λαμπρού οικοδομήματος είχε να «διηγηθεί» και από μία ιστορία.
Οι σημερινές κυρίες με τις γόβες, τα σικάτα φορέματα, τα κοντά μαλλιά, θυμήθηκαν στην «Π» τα χρόνια τα μαθητικά, με τις ποδιές, τα αλφαβητάρια και τις πλεξούδες. Οι κυρίες Αδαμαντία Θεοδωρακοπούλου-Αθανασοπούλου, Αγγελική Αγγελοπούλου-Αποστολοπούλου, Ελένη Κράλη-Μαρκαντωνάκη, Γεωργία Γενή-Σκούρα και πολλές άλλες, ξεδίπλωσαν την ψυχή τους στην «Π»:
Αναπόλησαν με αγάπη, τους καθηγητές τους. Τους διευθυντές Κωνσταντόπουλο και Ελένη Ανδρεοπούλου, τους καθηγητές τους Αντώνη Μπεμπόνη, Μάρθα Παναγιωτοπούλου, τον θεολόγο Αναστασόπουλο, τον φιλόλογο Κωνσταντινίδη, τον εικαστικό Πρέσσα, που χαριτολογώντας τις έλεγε… «μπουζουκοκέφαλες» και τον Σπανδώνη των Γαλλικών. Τη γυμνάστρια Ναυσικά Λιλιάδη και τόσους άλλους, που τους έφεραν στον νου, εικόνες μιας άλλης εποχής:
«Νιώθουμε μεγάλη συγκίνηση! Γιατί ήταν πάρα πολύ ωραία χρόνια! Είχε άλλη ποιότητα τότε η εκπαίδευση στο Αρσάκειο! Μας έδιναν περισσότερα κίνητρα, καλύτερη λογοτεχνική μόρφωση. Δεν γινόμασταν μόνο δασκάλες, αλλά βγαίναμε χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία, με πολλά γενικότερα εφόδια! Οι Αρσακειάδες, διακρίθηκαν σε όλους τους τομείς της ζωής! Σίγουρα ήταν πιο αυστηρά τα ήθη τότε, αλλά υπήρχε ποιότητα. Δεν μας επιτρέπανε να φορέσουμε σοσόνι. Κυκλοφορούσαμε αυστηρά με ποδιές. Δεν μπορούσαμε να πάμε βόλτα μόνες μας, ούτε στην Αγίου Νικολάου. Πηγαίναμε ωραίες εκδρομές στη Ρόδο, στην Κέρκυρα, στην Κω! Αξέχαστες στιγμές!».
