«Το μήλο κάτω από τη μηλιά θα πέση και αν πέση πάρα πέρα ο ίσκιος θα το φθάση».
(Λαϊκή παροιμία)
Εις τις 2 Οκτωβρίου 2020 η Έγκριτη Ηλεκτρονική Εφημερίδα KalavrytaPress του κ. Καμπέρου Χρήστου εφιλοξένησε δημοσίευμά μου, εις το οποίον αναλύονται με ενάργειαν η ζωή και η προσφορά (οικογενειακή, κοινωνική, πολιτισμική, Εθνική) του αειμνήστου Χρήστου Καλογεροπούλου, εκ του χωριού μας, Καμενιάνων Καλαβρύτων.
Ήτο γυιος του Γιαννάκη του Καλογεροπούλου, γνωστού με το παρατσούκλι Κουτσούκου (= μικρού, τουθ’ όπερ σημαίνει ότι ήτο το μικρότερον παιδί της οικογενείας εκ της οποίας προήρχετο)
Ο Χρήστος ο Καλογερόπουλος, ως πρωτότοκος υιός του Γιαννάκη του Κουτσούκου, έλαβε κληρονομικώ και εθιμικώ δικαιώματι το παρατσούκλι Κουτσούκος και μαζί με το βαπτιστικόν του όνομα (= Κουτσουκοχρήστος).
Ο Χρήστος ο Καλογερόπουλος ήτο γνωστός και με έτερον παρατσούκλι ως Παραπάσης (= ασχολούμενος και με τα κοινά, κοντά σε όλα, παρά τοις πάσιν, παραπάσιν, παραπάσης).
Ειρήσθω εν παρόδω ότι εις το χωριό μας ουδέν παρατσούκλι είναι απαξιωτικόν, πάντα το ακολουθεί μία ανεπανάληπτος προσωπικότης. Μητέρα του Κουτσουκοχρήστου ήτο η Βενέτα εκ Κερασιάς Καλαβρύτων, κατ’ ευθείαν απόγονος της Βενέτας, πρωτανεψιάς του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη και συζύγου του Καπετάν Γιώργη του Λεχουρίτη.
Ο περί οὗ ο λόγος Χρήστος Καλογερόπουλος γεννηθείς εν έτει 1849, νεαρός εις την ηλικίαν υπηρέτησεν το Στράτευμα ως εύζωνος. Ένεκα λαμπρότητος του παραστήματός του, της αρμονίας πνεύματος και σώματος, ως και της ευγενούς καταγωγής του, επελέγη για την Ανακτορικήν Φρουράν.
Έκτοτε δεν απεχωρίσθη την τιμημένην στολήν του Τσολιά, η οποία τον ηκολούθησε και εις την τελευταίαν του κατοικίαν.
Ήλθεν εις γάμου κοινωνίαν μετά της θυγατρός του Θεοδώρου Καραχάλιου από τους Καμενιάνους, μετά της οποίας απέκτησεν ένα γυιόν τον Γεώργιον Καλογερόπουλον, τον Στρατηγόν. Ούτος, εκ της μητρός του, κατ’ ευθείαν απόγονος του Σημαιοφόρου του Κολοκοτρώνη, του Νικολάου Καραχάλιου, εμεγαλούργησε καθ’ όλους τους Αγώνες υπέρ της Πίστεως, της Πατρίδος και των αξιών του ανθρώπου.
Έπειτα δεν πρέπει να μας διαφεύγη ότι, τόσον ο Στρατηγός, όσον και ο Τσολιάς πατήρ του, είναι κατ’ ευθείαν απόγονοι εξ υιοθεσίας του Χρηστάρα, οπλαρχηγού της Παλιγγενεσίας μας. «Η ευγένεια υποχρεοί».
Και ο Στρατηγός Γεώργιος Καλογερόπουλος μέσα εις την επάρατον τριπλήν κατοχήν της Χώρας μας από ξένα στρατεύματα (Γερμανικά, Ιταλικά και Βουλγάρικα), έδωσε θυσίαν εις την Πατρίδα τον μοναδικόν υιόν του Χρήστον, μόνιμον Ανθυπολοχαγόν του Στρατού μας.
Ο Κουτσουκοχρήστος, όταν η πρώτη σύζυγός του εκοιμήθη ενωρίς εν Κυρίω, ενυμφεύθη την Ελένην Οικονομοπούλου εκ Χόβολης Καλαβρύτων, μετά της οποίας απέκτησε δύο γυιούς και τρεις θυγατέρες.
Τούτων η Εξακουστή, ελθούσα εις γάμου κοινωνίαν μετά του Καλογεροπούλου Βασιλείου, έδωσεν εις τον κοινωνικόν στίβον πολλές δημιουργικές οικογένειες.
Αν κάνωμε Ορθόδοξον προσέγγισιν της βιοηθικής, αντικρούζομε την φανέρωσιν του ανθρωπίνου μεγαλείου. Έχουν περάσει διακόσια χρόνια αφ’ ότε Άγγελος Κυρίου το πρώτον εις την Ιεράν Μονήν της Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων άναψε το Ελληνικόν καριοφίλι και έγινε το θαύμα της Αναστάσεως του Γένους μας. Τρία παλληκάρια, έλκοντα την καταγωγήν από το χωριό μας, από τους Καμενιάνους Καλαβρύτων, συνεχίζοντα την οικογενειακήν παράδοσιν, ηθικώ δικαιώματι, επέλεγησαν και με το παράστημά των ελάμπρυναν το Μνημείον του Αγνώστου Στρατιώτου μέσα εις τα έτη 2020, 2021, εις απόλυτον αρμονίαν με το ακοίμητον κανδήλι, το φως του οποίου μετεφέρθη από την Ιεράν Μονήν Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων, κατά την ημέραν των αποκαλυπτηρίων του Μνημείου 25 Μαρτίου 1932.
Όπως τοποθετούμαι ανωτέρω, με κριτήριον την ευγενή καταγωγήν των, την αρμονικήν σωματικήν και πνευματικήν δομήν και γενικώτερον την λεβεντιάν των, επελέγησαν να υπηρετήσουν την γενικήν αρχήν της τιμητικής πράξεως της ταφής των αγνώστων πεσόντων, η οποία ανάγεται εις τους ηθικούς νόμους και τα πάτρια έθιμα των Αρχαίων Ελληνικών πόλεων.
Τα τρία παλληκάρια, για τα οποία γίνεται λόγος, είναι τρισέγγονα του αειμνήστου εύζωνου Χρήστου Καλογεροπούλου, δισέγγονα της θυγατρός αυτού Εξακουστής Καλογεροπούλου και του συζύγου της Βασιλείου.
Πρόκειται για τους αδελφούς Παπαδημητρίου Φίλιππον και Δημήτριον του Αγγέλου εις τους οποίους προστίθεται και ο πρώτος αυτών εξάδελφος Ψαράς Δημήτριος του Χαραλάμπους.
Οι φωτογραφίες των, ως φρουρών του Μνημείου των αγνώστων πεσόντων, περιέρχονται εις ολόκληρον τον κόσμον, συνακόλουθες του Ελληνο-Χριστιανικού Πολιτισμού, των ανθρωπιστικών στοιχείων, της Ειρήνης και της Ιερής Φλόγας του Έλληνος, της Αγιασμένης από την Ολυμπίαν, εκ της οποίας εφωτίζοντο και φωτίζονται όλα τα Έθνη.
Εις το πρόσωπον των τριών νεαρών ευζώνων αντικατοπτρίζεται η ιστορία και η φιλοσοφία του παλαιού Τσολιά.
Ο Σπύρος Μελάς της Ακαδημίας Αθηνών, ο οποίος έλαβε μέρος εις τους πολέμους 1912-1913, είτε ως μαχητής εις την πρώην γραμμήν με την στολήν του Λοχία, είτε με το χακί του πολεμικού ανταποκριτού, γράφει εις το βιβλίον του (Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ 40 ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΛΑΓΑ):
«Ο Τσολιάς έχει δική του ιστορία και δική του φιλοσοφία, την έχει εις την ψυχήν του, εις το τσαρούχι του και εις την λόγχην του».
Θέλω επανέλθει εν ευθέτω χρόνω, για να παρουσιάσω περισσότερα στοιχεία για την Εθνικήν προσφοράν του Τσολιά.
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος-Γεωργάκης
Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων
